Bomenwandeling - zelf heling

Een vriendin is met me wezen Bomen
ze heeft haar ervaringen van de inzichtwandeling uitgewerkt in een verhaal wat ik op deze blog mag gebruiken

Dank hiervoor Lief !!!

Bomenwandeling met Else

Start bij de berk (het oosten)

Wat zegt de berk mij vraagt Else.
Ik antwoord dat ik kracht in lichtheid en speelsheid gewaar wordt.

Verder lopend vraagt Else me, bij een splitsing van paden, welke kant ik nu uit wil. Voel maar, waar voel je mee? Ik voel met mijn buik.

Staan je voeten stevig op de aarde? Ik antwoord dat dit niet het geval is, dat ik me nogal wankel voel staan.

Voel maar met je hele lichaam welke kant je op wil gaan, welk pad je roept. Je kan dit doen door te pendelen met je lichaam; naar voren en naar achteren bewegen en dan voelen naar welke kant het neigt. Uiteindelijk kies ik een pad waar de zon lichtpatronen op de grond tovert en waar een afwisseling is van naald- en loofhout. 

Ik kies dus voor afwisseling en ook voor het sprookjesachtige, het geheimzinnige. Ook als ik alleen door de Natuur struin kies ik vaak voor de stille stukken waar weinig of geen mensen komen. Brandnetels en prikkeldraad houden me dan niet tegen.

Op het pad staan we stil en Else vraagt me welke boom me nu opvalt. Ik zie er twee. Het zijn twee dennen op enkele meters van elkaar. De ene groeit recht omhoog, heeft een dichte kruin en tamelijk duidelijke richtingen in de takken. De takken hebben een beetje de vorm van bliksemschichten. De andere den heeft een bocht in de stam en een wat opener kruin, wat fijner vertakte zijtakken. Met deze laatste boom voel ik me wel verwant, terwijl de andere boom me aan mijn man doet denken. Op deze laatste den vallen me ook de schilfers schors op de stam op. Else vraagt wat ik hierbij voel. Moeilijk onder woorden te brengen; ze doen me denken aan een soort wondkorsten, ze sluiten iets af…..

Zo komen we op de manvrouw relatie. Ik worstel hier al een tijd mee. Else suggereert dat het niet nodig is elkaar te willen veranderen, We hebben beide een belangrijke rol in de opvoeding van onze kinderen. Het gaat erom te zoeken naar manieren om met elkaar in gesprek te blijven. Ik besef dat ik al in de loslaatfase zit en schrik daar van.

Else: laat ook je liefde blijken aan je partner en vertel beetje bij beetje over al je opgekropte gevoelens. Zorg dat je in je kracht staat als je dit doet. Als je blijft communiceren kan je partner met je meegroeien.

Communiceren vanuit liefde en kracht, dat neem ik mee.

Aan de rand van een zandverstuiving eten we ons brood. Ik vertel over mijn baan, hoe ik daarin voor mijn gevoel nu helemaal ben vastgelopen..

Else adviseert me goed te blijven voelen en dat ook te uiten. Oppassen voor overhaaste beslissingen.

We gaan weer verder. Ik mag weer voelen welke kant op. Ik kies een dennenappelpaadje met een oranje gloed van afgevallen naalden. Dit paadje blijkt rond te lopen. Is dit soms symbolisch voor mijn situatie? Dat vraag ik me nu af. We kunnen nu kiezen uit twee routes. De ene blijkt bij nader inzien wat te lang voor deze middag dus het wordt “rondlopen”.

Hoe nu verder? Else laat een handvol edelstenen zien. Welke steen kan me helpen?

Eerst kies ik een rozenkwarts, maar geef deze bij nader inzien weer terug. De rozenkwarts staat voor onvoorwaardelijke liefde. Het wordt citriniet. In deze steen zie ik zowel de hemel als de aarde. Het is een oranjeachtige steen met een inwendige glinstering. Ook weer kracht (basis, aarde) en lichtheid!

Zoek nu een plek waar je bang voor bent, dat vraagt Else me op dat moment. Ik weet het vrijwel meteen. Het is de open stuifzandvlakte,vol in de zon.

 Hoe sta je?vraagt Else. Ik sta nog wankeler als eerder deze dag, moet gaan zitten. Ga maar goed zitten met je benen iets omlaag, zodat je goed kan ademen adviseert Else me.

Voel je adem maar in je buik. Ik vertel dat ik weinig lichaamsgevoel heb en daardoor ook een basisvertrouwen mis.

Waar zit de pijn vraagt Else. En dan vertel ik over mijn jeugd, alle pijn en eenzaamheid moet er nu blijkbaar uit. Waar voel je de pijn in je lichaam vraagt Else. Bij mijn hart. Er is een ruimte zegt Else. Voor en achter je hart is een halve bol, samen een ruimte voor liefde. Eerst liefde voor jezelf voelen, voor je eigen lichaam. Het liefde en vertrouwen schenken. Dit kan je stap voor stap opbouwen door dagelijks de hartmeditatie te doen.

Weer vraagt Else wat er nu zo`n pijn doet, welke pijn voel ik nu? Waar heeft het mee te maken? Opeens “weet”ik het; het zijn de uitingen van liefde die ik miste als kind. Ja, dit voel ik nu pas werkelijk en dat doet pijn.

Else zegt dat ik nu kan “verdwijnen”in de pijn, maar ik kan er ook uit. Ga naar de ruimte bij je hartchakra en adem daar rustig naar toe. En ja, het werkt, ik kan de hevige emotie van daarnet weer achter me laten. Het beeld uit de natuur, de plek waar we zaten is het puntig-stijve buntgras met daartussen een open plek van zand. Het buntgras de emotie,de pijn en het zand de ruimte van het hart, de liefde.

Ja, dat zijn dus de thema`s; grenzen stellen en liefde durven geven, zowel aan mezelf als aan anderen. Grenzen afbakenen voor mezelf en aangeven bij de ander.

Ik ontdekte vandaag dat ik wijsheid in me heb

Dat ik al veel weet, maar dit nog niet werkelijk durf te voelen.

Dat een steen behulpzaam kan zijn bij het maken van een keuze.

Dat grenzen stellen en liefde durven voelen mijn hoofdthema`s zijn.

Dat mijn lichaam vaak beter weet wat ik voel dan mijn hoofd

Dat kracht in zachtheid hetgeen is waar ik naar streef

Else had een goede vraagstelling vond ik. Een juist evenwicht tussen aanmoedigen en terugtrekken. Uiteindelijk ontdekte (voelde) ik het allemaal zelf.